Muzyczny towarzysz



piątek, 24 kwietnia 2009

II Ogólnopolska Debata o Zdrowiu Seksualnym

      Dnia 24 kwietnia bieżącego roku odbyła się w Warszawie II Ogólnopolska Debata o Zdrowiu Seksualnym. Poruszano tematy z zakresu świata kultury, polityki i medycyny, zaś głównym pomysłodawcą całego przedsięwzięcia był dr hab. Zbigniew Izdebski. Jest to już drugie spotkanie z cyklu Debat o Zdrowiu Seksualnym, organizowanych w ramach Ogólnopolskiego Programu Zdrowia Seksualnego.

      Wśród licznych gości Debaty znajdowały się takie postacie, jak prof. Jerzy Bralczyk, Kazimiera Szczuka, prof. Magdalena Środa, wiceminister zdrowia Adam Fronczak, wiceminister edukacji narodowej Krzysztof Stanowski, Jacek Żakowski czy ginekolog prof. Romuald Dębski. Różnorodność prezentowanych stanowisk miała służyć wzbudzeniu rozmowy, której osią było zdrowie seksualne, rozpatrywane w kontekście wyżej wspomnianych trzech sfer życia codziennego, a mianowicie kultury, polityki i medycyny.

      Jak można się było spodziewać, najwięcej zainteresowania wzbudziła część pt. "Polityka a Zdrowie Seksualne". Wiceminister Adam Fronczak przedstawił nową podstawę programową przedmiotu "Wychowanie do życia w rodzinie", która jego zdaniem ma zmienić kształt edukacji seksualnej, wyposażający w większą wiedzę i budujący lepsze postawy w stosunku do kwestii intymnych. Jednak pomimo dobrze wyglądającego programu, zdaniem prof. Środy, merytoryczna treść podręczników do tego przedmiotu pozostawia wiele do życzenia. Często nie jest ona zgodna z wiedzą na temat antykoncepcji, przedstawia stosunki damsko-męskie w sposób stereotypowy, a do wielu kwestii podchodzi ideologicznie. Coś na ten temat znajdziecie TUTAJ.

      Drugą kwestią była kontrola Kościoła Katolickiego nad pracami w zakresie edukacji seksualnej. Zdaniem prof. Środy, która jako jedyna panelistka mogła pozwolić sobie na swobodne wypowiedzi krytyczne pod adresem działań polityków (reszta panelistów reprezentowała opcję rządzącą), w szkołach brak rzetelnego nauczania wspomnianego przedmiotu ze względu na mieszanie się Episkopatu. Podręczniki do "Wychowania do życia w rodzinie" polecane przez MEN są jednocześnie polecane przez Komisję Episkopatu Polskiego ds. Wychowania Katolickiego. Może przytoczę niektóre fragmenty:

Stanisław Sławiński, m.in. "Dojrzewać do miłości": Kobieta jest naturalną opiekunką dziecka, mężczyzna - opiekunem kobiety. Mężczyzna ma pomagać kobiecie zachowywać równowagę, bo kobieta często ujawnia niekontrolowane reakcje. Mężczyźnie dana jest władza, dzięki której może on kierować kobietą według własnej woli. Kobiety są więc istotami mało inteligentnymi, słabymi i niezdolnymi do podejmowania racjonalnych decyzji. Mężczyzna będzie pracował zawodowo na utrzymanie rodziny, a kobieta będzie zajmowała się domem i wychowywać dzieci. (ŹRÓDŁO)

Ewa Kosińska "Wokół nas. Wiedza o społeczeństwie." dla 3 kl. gimnazjum: "Człowiek dojrzały potrafi kierować sobą w oparciu o świadomość i wolność, czyli w oparciu o zdolność logicznego myślenia i mądrego podejmowania decyzji. Dzięki świadomości i wolności człowiek może radzić sobie z odżywaniem bez sięgania po tabletki odchudzające, z emocjami i nastrojami bez sięgania po alkohol, narkotyk czy leki uspokajające oraz z własną płodnością bez sięgania po tabletki antykoncepcyjne czy prezerwatywy. Antykoncepcja jest potrzebna jedynie tym, którzy mają problemy z osiągnięciem świadomości lub wolności w odniesieniu do sfery seksualnej." (ŹRÓDŁO)

      Była także mowa o refundowaniu leków leczących zaburzenia w pożyciu seksualnym. Wiceminister Adam Fronczak wyraził pogląd, iż po pierwsze pojawiłoby sie zagrożenie przepisywania takich leków bez recepty, zaś po drugie refundowanie specyfików umożliwiających osiąganie przyjemności seksualnej nie leży w zadaniach państwa. Zupełnie jakby problemy w tej sferze były tylko błahostką, nie wpływającą na jakość życia człowieka, negatywnie oddziałującą tylko na jego własną hedonistyczną naturę. Zupełnie także lekceważone są problemy seksualne osób niepełnosprawnych i nie robi się nic, by przełamywać stereotypy, jakoby osoby te były całkowicie aseksualne, pozbawione prawa do odczuwania pożądania.

      Poruszany był temat o skreśleniu seksuologii medycznej z koszyka świadczeń zdrowotnych, co poskutkowało likwidacją specjalistycznych placówek i utrudnionym dostępie do ekspertów z tej dziedziny. Zdaniem dr. Andrzeja Depko Polska, w przeciwieństwie do innych państw UE, nastawiła się na przedłużanie życia, nie biorąc pod uwagę jego jakości, bo przecież życie seksualne wpływa na szereg czynności biologicznych czy dobrostan psychiczny jednostki. Zamknięto poradnie seksualne i pacjenci skazani są na prywatną służbę zdrowia. Aspekt zdrowia seksualnego jest lekceważony i nie ma woli politycznej, by cokolwiek się w tej sprawie zmieniło.

      Jako że wątków dyskusji było mnóstwo, a i tak już się rozpisałem, zamykam tą notkę. Nie udało mi się odnieść do części "Medycyna a Zdrowie Seksualne", w której to głównie skupiono się na braku edukacji lekarzy w kwestiach seksuologicznych i nieuregulowaną kwestią współpracy lekarzy specjalistów z seksuologami podczas terapii pacjentów. Postaram się szerzej poruszyć to zagadnienie w następnych notkach. II Ogólnopolska Debata o Zdrowiu Seksualnym zakończyła się w paręnaście minut po 17 w hotelu Hyatt Regency.

wtorek, 21 kwietnia 2009

Uwaga Wampir!

      Państwowe Muzeum Etnograficzne na początku kwietnia otworzyło wystawę pt. "Wampiry, strzygi i spółka". W jej ramach odbywa się fabularna gra miejska, "Uwaga Wampir" na terenie Warszawy, która rozpoczyna się 26 kwietnia o godzinie 17.00 pod budynkiem muzeum. Organizacja klimatycznej gry, wspierającej wystawę, spoczywa na barkach Stowarzyszenia Wszechstronnego Rozwoju "Puenta".

     Na czym polega sama zabawa i czym w ogóle jest FGM? Jest to przede wszystkim udział w pewnym scenariuszu, który jednak nie jest liniowy i odgórnie zdefiniowany. Chodzi o przeżycie przygody, wciągnięcie się w inną rzeczywistość i popłynięcie z prądem fabuły. W tym konkretnym przypadku chodzi o odnalezienie zawartości zaginionej podczas porządków w muzeum skrzyni zawierającej niezwykłą zawartość (pewnie domyślacie się, co było w środku). Podczas poszukiwań gracze napotykają tzw. Bohaterów Niezależnych, czyli BNów, dających pewne wskazówki, bądź zaciemniających obraz sytuacji. 

      Idea FMG wzięła się zapewne od gier fabularnych (RPG), podczas której uczestnicy wcielają się w role fikcyjnych postaci, odgrywając ich charakter, upodobania i wszelkie cechy, jakie posiadają. Tutaj jednak nie ma ani systemu, ani podręczników, ani kości, a gracze nikogo nie odgrywają - są po prostu sobą. Wszystko dzieje się na żywo, bez przerw, angażując nie tylko wyobraźnię, ale także szereg innych umiejętności, jak na przykład logicznego myślenia czy kompetencji w interakcjach interpersonalnych. Zaistne rozwój wszechstronny.

      Powracając do samego wydarzenia, niestety z powodu ogromnej liczby chętnych do zabawy zamknięto już nabór uczestników. Jednakże można jeszcze wziąć udział jako wolontariusz. I choć nie wiem dokładnie, na czym miałoby to polegać, to rzecz pewnie dotyczy odgrywania ról. Z tego co wiem, brakowało mężczyzn chętnych do zostania BNami. Zgłoszenia przyjmowane są mailowo na adres justyna.kowalska@puenta.org.pl. Jeżeli jednak nic z tego nie wyjdzie, kolejna gra przewidziana jest na czerwiec.

PS. Sam biorę udział w zabawie jako postać odrywająca pewną rolę i z pewnością po wszystkim zamieszczę zdjęcia.

niedziela, 19 kwietnia 2009

Google Analytics

      Chciałbym Wam przedstawić niesamowicie przydatne narzędzie do mierzenia ruchu na stronach internetowych oraz wszelkich związanych z tym statystyk, jakim jest Google Analytics. Ta bezpłatna usługa została udostępniona w listopadzie 2005 i jest w tej chwili chyba najbardziej popularnym programem tego typu. I nie bez powodu.

      Dzięki temu programowi można dowiedzieć się, ile nasz blog / portal odnotowuje codziennych wejść, ile odsłon przypada na każdego z odwiedziających, jaki jest przeciętny czas trwania jednej wizyty i jakie strony są najbardziej popularne. Zliczane są tu także hasła, dzięki którym użytkownicy trafiają do nas za pośrednictwem wyszukiwarki. W kontekście mojego bloga, osiem osób weszło do mnie poprzez hasło "dobro i zło", a po dwie poprzez np. "rodzić po ludzku" lub "zdrowie seksualne". Przy pomocy tej wiedzy mógłbym przyjąć strategię częstszego pisania o kwestiach moralnych.

      Ciekawie jest także poznać adresy stron, z jakich do skaczą do nas odwiedzający. Jeżeli posiadacie np. profil na Gronie wraz z linkiem do bloga, GA umożliwi Wam zobaczenie, ilu użytkowników przenosi się do Was dzięki temu właśnie linkowi. To niezwykle cenna wiedza przy planowaniu strategii obecności na różnego rodzaju serwisach czy blogach innych użytkowników. Dzięki temu wiem, że linki do ciekawych notek opłaca się zamieszczać na Wykop.pl. W dniu, w którym zamieściłem tam linki do postów o zdrowiu seksualnym oraz szafiarkach, odnotowałem aż 114 wizyt z Wykopu.

      Bardzo przydatną opcją jest możliwość przyjerzenia się, które posty / strony cieszą się największą popularnością. Jak dotąd największy sukces odniosła u mnie notka "Zdrowie seksualne i jego 10 przykazań". Chyba będę musiał więcej na ten temat pisać, zwłaszcza że dostałem od mojego promotora zaproszenie na II Ogólnopolską Debatę o Zdrowiu Seksualnym. Drugi co do popularności jest post o szafiarkach, natomiast "HIV/AIDS i społeczny ostracyzm" prawie w ogóle nie cieszy się zainteresowaniem. Czyżby za długi?

      Kończąc, Google Analytics posiada o wiele więcej możliwości niż wymieniłem. Mozna przygotowywać raporty, zestawienia, obliczać szczegółowe statystyki, śledzić wzór poruszania się użytkowników po poszczególnych stronach itp. Pewnie nie każdy będzie tym wszystkim zainteresowany, ale uważam, że warto mieć podgląd na to, co się dzieje na blogu czy portalu. Sam nie rozpracowałem jeszcze większości opcji, ale na szczęscie istnieje wiele poradników i przydatnych informacji w internecie dotyczących tego narzędzia:

poniedziałek, 13 kwietnia 2009

Świąteczne refleksje na temat polskiego katolicyzmu

      Poniedziałek wieczór. Ostatni dzień dwudniowego święta. Na Polsacie "Szklana pułapka III", szaleńcza jazda po ulicach, hmmm, Nowego Jorku? Sensacyjny akcent na zakończenie "najstarszego i najważniejszego święta chrześcijańskiego upamiętniajacego zmartwychwstanie" (Wikipedia). Bo czym tak naprawdę jest Wielkanoc i co konkretnie upamiętnia? I ilu, pytam się, ilu z Polaków, uważających się w 95% za katolików (źródło), ma o tym jakiekolwiek pojęcie ponad to, że nie idzie się w poniedziałek do pracy? Niewielu.

      Ja też w sumie jestem laikiem w tych kwestiach, żeby nie było. W kościele byłem, bo ja wiem... lata temu tak naprawdę. Za to wczoraj i przedwczoraj widziałem dwa filmy upamiętniające umywanie rąk przez Piłata, bo gest ten i jego znaczenie mocno wbił się do głów. Może jednak się mylę. Swoją drogą ciekaw jestem, jak wypada wiedza Polaków na temat katolickich prawd wiary. I tak na przykład tylko 26% katolików posiada poprawną wiedzę odnośnie Jezusa, zaś 32% osób nie posiada Biblii (źródło). Co więcej, tylko 20% spośród 1000 badanych umie wymienić 10 przykazań, a ponad 30% nie zna żadnego (źródło)!

      Wobec powyższego nie dziwi mnie fakt, że na portalach ateistycznych czy racjonalistycznych (ratio contra fides) często kpi się z wiedzy i sposobu argumentowania przeciętnego katolika. Rzecz ma się pewnie tak, jak ma się twierdzenie, iż "JPII mądrym człowiekiem był" a czytanie jego dzieł. Pozostawia to we mnie jakieś poczucie niesamaku odnośnie epatowania wiarą, używanie argumentu o praktykującej większości, która raczej ślepo bierze stronę Kościoła w kwestiach osobistych i ważnych dla wielu ludzi (aborcja, eutanazja czy in vitro), nie zastanawiając się nad ich znaczeniem, tak jak nad znaczeniem Paschy.

poniedziałek, 6 kwietnia 2009

HIV/AIDS i społeczny ostracyzm


      Mimo iż Polska mieści się w Europie, a także jest członkiem Unii Europejskiej, pozostało jeszcze wiele tematów, w których należałoby gruntowniej wyedukować obywateli. Bo choć poziom wiedzy z zakresu nauk humanistycznych lub ścisłych nie jest taki zły, to jeżeli chodzi o podejście do kwestii związanych z szacunkiem dla drugiego człowieka, empatii w stosunku do niego, czy też zrozumienia dla położenia, w jakim się znalazł, to jest zaskakująco źle. Nie tylko mam tu na myśli problemy z tolerancją, ale przede wszystkim ze stereotypowym i błędnym myśleniem, które może sprawić, że dla niektórych osób życie jest klatką z żelaznymi prętami.

      "Polacy z HIV boją się swoich sąsiadów" – to tytuł artykułu, który znalazłem na Dziennik.pl (źródło z innej strony, bo link do Dziennika nie wchodzi). Wywiady, które przeprowadziły autorki artykułu z nosicielami HIV lub osobami chorymi na AIDS, świadczą o realnej izolacji ludzi doświadczających tego problemu. Od zakażonych nie tylko odwracają się zwykli ludzie, ale także członkowie rodziny czy przyjaciele. Co więcej, do samej choroby nie potrafią również podejść w odpowiedni sposób lekarze, u których profesjonalizm przegrywa w walce z uprzedzeniami. Jeżeli nawet osoby pełniące funkcje odpowiedzialne społecznie, mające za zadanie nieść pomoc zgodnie z przysięgą Hipokratesa, nie są w stanie podejść do problemu bez negatywnych, bezzasadnych stereotypów, to jak można normalnie żyć z tą chorobą?

      Strach przed ujawnieniem problemu jest niezwykle silny. Aga, prawniczka z Warszawy, która udzieliła wywiadu do artykułu dziennikarzowi z Wiadomosci24.pl, używa nawet sformułowania "społeczne samobójstwo". HIV/AIDS to sekret, który trzeba pieczołowicie ukrywać, bo może zniszczyć życie i więzi społeczne z innymi ludźmi. Jest niczym średniowieczny trąd. Jak można przeczytać w raporcie Czerwonego Krzyża o ogólnoświatowej Kampanii "Prawda o AIDS. Przekaż ją dalej", w odbiorze społecznym osoby z HIV/AIDS „"są postrzegane jako wyrzutkowie, niezasługujący na wsparcie, współczucie czy choćby zainteresowanie". Pamiętam też programy, w których można było zobaczyć, jak silnie buntuje się lokalna społeczność, przed otwarciem ośrodków pomocy dla osób zakażonych.

      Te wszystkie postawy stoją w jawnej sprzeczności z deklaracjami, które można znaleźć w badaniu z 2001 roku "Postawy Polaków wobec chorych na AIDS", autorstwa dr hab. Zbigniewa Izdebskiego. 71% badanych wyraziło przekonanie, że osobom zakażonym HIV powinno się pozwolić dalej pracować, zaś 56% stwierdziło, że opiekowałoby się osobą chorą na AIDS. Dlaczego w takim razie realne zachowania, reakcje, są zasadniczo odmienne. Przeglądając te wyniki przypomina mi się pewien cytat, iż człowiek "nie zachowuje się tak, jak mówi, nie mówi tego, co myśli i nie myśli tego, co czuje". I choć odnosi się on do badań rynku, to można go tu z powodzeniem zastosować.

      O tym, jak głęboko sięga lęk przed HIV/AIDS, czyli samym wirusem i chorobą, którą powoduje, świadczą odczucia osób podejrzewających u siebie zakażenie. Bo mimo lekką ręką deklarowanej tolerancji i rozumiejącego podejścia do chorych, wielkość obawy przed byciem dotkniętym owym piętnem świadczy o realnych postawach rozpowszechnionych w społeczeństwie. Tytuły wątków, i ich treść, na forum poświęconemu HIV/AIDS "Plus i minus", zakładanych przez ogarniętych wizją zakażenia mówią same za siebie: "błagam o pomoc, jestem na skraju wyczerpania", "proszę pomocy!" lub "oszaleję".

      HIV/AIDS to fobia, to starotestamentowy Lewiatan, symbolizujący wszelkie zło. Tą chorobą nie da się zarazić poprzez podanie ręki, ukąszenie komara, używanie tego samego ręcznika czy choćby pocałunek. W gruncie rzeczy nawet podczas kontaktu seksualnego trzeba się postarać o zakażenie. Jednak czym są te informacje wobec wizji śmierci, dożywotniego wyroku, na jaki można zostać skazanym. Jednak łatwiej jest obracać się plecami czy lżyć dotkniętych chorobą, niż znaleźć zrozumienie i pomyśleć, że przez swoje własne, lekkomyślne zachowanie, można stać się nosicielem.

niedziela, 5 kwietnia 2009

Wykop i Blip na blogspocie

      Ostatnio wzbogaciłem swojego bloga o dwie ciekawe możliwości. Po pierwsze, od teraz każdy post można dodać do Wykop.pl. Po drugie, co pewnie już zauważyliście, w prawej kolumnie strony zamieściłem Blip, dzięki któremu będę mógł pisać w czasie rzeczywistym. Swoją drogą taki programik to całkiem niezłe cacko -można zamieszczać na nim informacje tekstowe za pomocą SMSów lub zdjęcia poprzez MMSy. Jako że cholernie dużo czasu zajęło mi dojście do tego, jak dodać Wykop i Blip, zamieszczę tutaj krótką instrukcję dla tych, co chcą zrobić to samo.

A. Kroki wspólne

   1. Wejść do panelu zarządzania blogiem i otworzyć zakładkę "Układ";

   2. Kliknąć "Edytuj kod HTML" i zaznaczyć opcję "Rozszerz szablony widżetów".

B. Wykop

   1. Odszukać kod

(najlepiej wyszukiwaniem za pomocą CTRL+F, tylko najpierw trzeba kliknąć w oknie kodu, bo inaczej będzie szukało na całej otwartej stronie);

   2. Przepisać następujący kod:

C. Blip (dzięki podpowiedziom z bloga

M010CH)

   1. Odszukać następujący kod i go skopiować:

   2. Przekleić cały kod na sam jego koniec, przed początkiem następnego kodu i zmienić "Profile1" na "Profile2";

   3. W profilu Blipa (najpierw trzeba go założyć) wejść w zakładkę "Wlejki" i wybrać najbardziej nas interesujący nas wygląd, po czym skopiować cały kod, znajdujący się w pierwszym okienku "Standardowy kod HTML do wklejenia na Twoją stronę";

   4. Wkleić kod Blipa zamiast niepotrzebnego kodu (patrz pkt C, pdpkt 1.);

   5. Zmodyfikować kod Blipa wg następującego schematu: wszędzie tam, gdzie występuje znak "&", wkleić serię znaków "& amp ;" (bez spacji).

      W tej chwili powinno już wszystko działać. Oczywiście, tak samo jak nie będziemy mieli Blipa, gdy nie zarejestrujemy się na blip.pl, tak samo nie będziemy mogli wykopywać swoich lub innych postów (i wszelkich rzeczy), gdy nie będziemy mieli konta na wykop.pl. Mimo wszystko warto używać tych narzędzi, bo nie tylko wzbogacą możliwości bloga, lecz także pozwolą na zwiększenie ruchu na stronie - po dodaniu postów na wykopie zanotowałem niezły wzrost odwiedzin. Chciałbym jeszcze napisać o przydatnym narzędziu, jakim jest Google Analytics i dlaczego warto sobie założyć tam konto. Ale to następnym razem.

PS. Przepraszam za obrazki zamiast kodu, ale coś mi się tnie pisany HTML z przykładów z HTMLem postu i tylko za pomocą obrazków da się to przedstawić.

piątek, 3 kwietnia 2009

Szafiarki

      Internet jest ojcem wielu zjawisk. Pozwolił na natychmiastowe przekazywanie wiedzy, rozmowy tekstowe w czasie rzeczywistym, bezproblemowe wyszukiwanie potrzebnych informacji, szybkie wykonywanie różnorodnych operacji (bankowych, handlowych itp). Za rewolucją komunikacyjną i technologiczną, masowo podążają zjawiska społeczne, co przejawia się m.in. powstawianiem grup zreszonych wokół pewnych zainteresowań, podzielanych przez osoby mieszkające często setki kilometrów od siebie. I jedną z takich społeczności są tzw. Szafiarki.

      W skórcie chodzi o ideę wyciągania z szafy różnorodnych ciuchów, łączenia ich w ciekawe zestawy i fotografowania się w nich. Ostatni punkt jest najważniejszy, bo przede wszystkim chodzi o to, aby się pokazać. Motywacje z pewnością są różne, jak choćby potrzeba bycia docenioną lub chęć zainspirowania innych, a i może zdobycia nieco sławy, jak miało to miejsce w przypadku pierwszej szafiarki świata, która zbiła niemałą fortunę na tym pomyśle. Najważniejsza jednak wydaje się chęć wyrażenia oporu przed zachłannym i szybko zmieniającym się rynkiem mody.

" (...) to dobry trend, sprawia, że dziewczyny niesamowicie się rozwijają, rozszerzają swoją wiedzę nie tylko o modzie, ale również swoje umiejętności techniczne dotyczące obróbki zdjęć, obsługi różnych programów i ich funkcji." [latająca_pyza]

      Społeczność szafiar jest naprawdę spora i funkcjonuje wyłącznie za pomocą blogów. Na "Polskie Szafy" można znaleźć spis wszystkich oficjalnie do niej należących blogów, uporządkowanych alfabetycznie, od A do Ż. Posiadają one także własne forum, liczące sobie około 150 uczestniczek. Niekiedy też odbywają się ogólnopolskie lub lokalne spotkania, przyciągające wiele osób, lub podejmowane są akcje, jak choćby "Szafiarska akcja wędrowna". Społeczność jest na tyle silna i posiada dobrze ugruntowaną pozycję, że na panewce spaliła próba zrobienia specjalnego serwisu poświęconego szafiarkom- www.szafiary.pl.

      Wszystkie te przedsięwzięcia silnie spajają grupę i przypuszczam, że niedługo w Polsce powstanie lobby mające wpływ na trendy w modzie. Być może były już podejmowane próby wciągnięcia społeczności szafiarek w tworzenie kolekcji dużych sklepów odzieżowych, jednak sam o tym nie słyszałem. Nie słyszałem także o szafiarzach, mężczyznach pokazujących się w skomponowanych przez siebie zestawach. Przykłady można pewnie znaleźć na Zachodzie - TU - ale w polskim necie szukałem na próżno...

      Który facet podejmie to wyzwanie?